23 چیزی که در اولین ماه اقامتم در نیوزیلند یاد گرفتم! (قسمت دوم)

 پی نوست 1: دوستان  لارا عزیز اولین نتیجه درخشان سال ۲۰۱۴ رو رقم زد و APPROVED شد!!!!. مبارکشون باشه

پی نوشت ۲: در ادامه موفقیت های دوستان لیلا عزیز هم APPROVED شد!!!!. مبارکشون باشه 

9- اجاره خونه اینجا هفتگی پرداخت میشه نه ماهیانه!

                       چیزی که در بدو ورودم به نظرم خیلی عجیب اومد این بود که توی تبلیغات خونه، اجاره ها هفتگی اعلام شده بود. شاید در نگاه اول برای ما که همه چیز رو ماهیانه پرداخت می کنیم عجیب بیاد ولی به نظر من حداقل این حسن رو داره که اینطوری اجاره بالای خونه در نیوزیلند در نگاه اول خیلی زیاد به نظر نمیاد.

 10- فرهنگ رستورانی در نیوزیلند!

      بار اولی که رفتم یه رستوران درست و حسابی توی نیوزیلند چند تا نکته جالب یاد گرفتم.  اول از همه اینکه کیفیت غذا در اینور دنیا خیلی خوبه. تعداد رستوران های با کیفیت زیادی اینجا وجود دارن. قسمت جالب قضیه وقتی بود که غذامون تموم شد. هرچی نشستیم و صبر کردیم هیچ کس برامون صورت حساب رو نیاورد. بعد از کلی صبر کردن و تلاش برای اینکه توجه یکی از گارسون ها رو به خودم جلب کنم متوجه شدم که اینجا رسم اینه که کسی صورت حساب نمیاره و باید پاشی بری در صندوق پول بدی.

  11- اگه بخوای یه پارچ آب هم بگیری داستان همینطوریه!

در مورد آب خوردن توی رستوران هم داستان مثل صورت حسابه. اگه آب بخوای معمولاً یا باید بری از آبخوری که گوشه رستوران گذاشتن استفاده کنی یا اینکه پاشی بری و درخواست یه پارچ آب کنی. هنوزم تصمیم نگرفتم که از این قضیه خوشم میاد یا نه. یه جورایی خود درگیری دارم. چون بعضی وقت ها، حس تنبلی بر من غلبه می کنه و اونوقته که از این فرهنگ خوشم نمیاد. یه وقتهایی هم از اینکه آدم استقلال داره هر وقت خواست بره پول بده و هروقت آب خواست بره بخوره خوشم میاد. به اینها می گن مشکلات مردم در کشورهای پیشرفته!!!!

 12- فرهنگ برانچ خوری اینجا بی نظیره!!!!

(قبل از اینکه تجربیات لیز جون رو براتون بنویسم باید توضیح بدم که برانچ که از کلمه                              Brunch= Breakfast+Lunch  می یاد یه چیزی مابین صبحونه وناهاره و در واقع یه جورایی یه صبحونه تپل و پر پیمونه که برای کساییه که معمولاً صبحونشون دیر شده و با یه تیر دو نشون می زنن و صبحونه ناهارو یکی می کنن)

سلام. اسم من لیزه و عاشق برانچ خوری هستم!

نون های تست شده، سوسیس های خوش عطر، پنیرهای خوش طعم با یه عالمه تخم مرغ و سس های جورواجور نیوزیلند رو واسه من به بهشت تبدیل کرده. امریکا که بودم آخر هفته ها کارمون برانچ خوری بود. اما توی اروپا خبری از منوهای مفصل نبود. اما برانچ چیزیه که نیوزیلندی ها توش استادن!

13- کیفیت قهوه های نیوزیلند عالیه!!

علاوه بر داشتن غذاهای بی نظیر، فرهنگ کافه نشینی و خوردن قهوه در نیوزیلند خیلی مرسومه. به جرات می تونم بگم توی این مدت نشده که وارد یه کافه بشم و قهوه سفارش بدم و کیفیت قهوه اش بی نظیر نباشه.

علاوه بر این کلمات جدیدی هم به دامنه لغاتم در زمینه قهوه اضافه شده. برای مثال کیوی ها بجای قهوه رژیمی یا کم چرب از اصطلاح Trim Coffee استفاده می کنن یا اینکه بجای اسپرسو یه چیزی می خورن به اسم Flat White که اتفاقاً خیلی هم عالیه!

14- ولینگتون باحال ترین پایتختیه که تا حالا توی زندگیم دیدم!

قبل از اینکه وارد نیوزیلند بشم راجع به انرژی بالای ولینگتون شنیده بودم و اینکه آدم رو جذب خودش می کنه. اما از لحظه ای که به حومه شهر رسیدم احساس کردم که واقعاً دارم عاشق این شهر می شم. الان که مدتیه که در ولینگتون زندگی میکنم می تونم قطعاً بگم که عاشق این شهرم. طبق رده بندی سال 2011 lonely planet، ولینگتون باحال ترین پایتخت کوچیک دنیا شناخته شد. و زمانی که وارد این شهر میشید متوجه میشید که این عنوان واقعاً برازنده این شهره. من واقعاً خوشحالم که این شهر رو به عنوان خونه دائمی خودم انتخاب کردم.

15- هرکسی که در ولینگتون زندگی می کنه یا خودش برای WETA یا Hobbit کار می کنه یا یکی از بستگانش واسه اونها کار می کنه!

 با توجه به پیشرفت پروژه هابیت ها و در دست داشتن پروژه های جدید، استودیوی WETA که معروفیت خودش رو از ساخت مجموعه ارباب حلقه ها بدست آورد، حجم زیادی نیرو استخدام کرده و می کنه. این باعث شده که تقریباً هر آدمی که در ولینگتون باهاش آشنا میشم یا خودش برای این استودیو کار می کنه یا اقوام و دوستان نزدیکش اونجا مشغول به کار هستن. شاید بشه گفت یکی از دلایل معروف شدن ولینگتون در سال های اخیر بخاطر وجود همین شرکت هاست.

16- پیدا کردن پیتر جکسون در ولینگتون به اون راحتی که من فکر می کردم نیست.

    الان یک ماه بیشتره که من ساکن ولینگتون شدم ولی هنوز نتونستم با پیتر جکسون، اسطوره نیوزیلند ( البته بعد از سر ادموند هیلاری) دست بدم. خوشبختانه به اندازه کافی وقت دارم و خیلی خوشحال میشم که یه روز بتونم ایشون رو از نزدیک ببینم.