قدم بر ابرها!

درود بر همه عزیزان و گرامیان.

تشکر و سپاس فراوان دارم از همه دوستان عزیز که با محبت بی دریغ خودشون ما را مورد لطف قرار دادند. از مهتاب و علیرضای عزیز قدردانی ویژه می کنم که در 2 هفته اخیر میزبان بی نظیری برای ما بودند و حق محبت را به تمامی ادا کردند. از تی تی و رضای عزیز ممنونم که از هیچ لطف و کمکی دریغ نکردند. از داریوش عزیز مچکرم که تا آخرین لحظه ما را همراهی کردند. و از همگی شما عزیزان ممنونم که ما را شرمنده لطف  خود کردید و دعای خود رو بدرقه راه ما.

به ناصر لرستانی و بابک گلی عزیز هم تبریک میگم که به مصاحبه دعوت شدند. مطمئنم با همفکری و کمک بقیه همراهان، نتیجه خوبی در انتظار اونهاست.

بد نیست تا از ذهنم خارج نشده چند نکته رو که به نظرم مفید میاد بصورت خلاصه و پراکنده بگم:

•          در فرودگاه و قبل از پرواز، پرداخت عوارض خروج برای کلیه ماها ضروریه اگرچه ویزای رزیدنت داشته باشیم. ذکر شده بود که فقط کسانی که در صفحه 3 پاسپورتشان عبارت اقامت و زندگی در خارج از ایران ذکر شده باشد، از پرداخت عوارض معاف هستند

•          با توجه به طولانی بودن سفر و بخصوص پیاده روی های فراوان در فرودگاه دوبی و دفعات زیاد چک کردن بارها در مبادی مختلف، حتی الامکان بار دستی (داخل کابین) خودتون رو زیاد سنگین نکنید (بهتر است از ساک چرخدار استفاده کنید) بخصوص اگر مثل ما همراه خانواده هستید. برای یک فرد بزرگسال داشتن 2 ساک دستی کوچک و وزن مجموع 10 کیلو مناسب به نظر میاد

•          در برخورد اول لهجه نیوزلندی ها خیلی قابل فهم تر از لهجه استرالیایی ها به نظر میاد

•          در رابطه با موضوع جت لگ، به نظرم اگر مطابق با عادات بدن خودتون عمل کنید خیلی خوبه. مثلا من از راه که رسیدم، از شدت خستگی از 6 تا 9 شب خوابیدم و بعدش هم از 1 شب تا 7 صبح خوابیدم و الان هم کاملا سرحالم

پی نوشت 1: در فرودگاه استرالیا، هنگام توقف کلیه مسافران باید بار دستی همراه را برداشته و پیاده شوند. ما فکر می کردیم نیازی به پیاده شدن نیست و با عجله در آخرین لحظات یک کیف کوچیک توی هواپیما جا گذاشتیم (تازه فهمیدیم)