ترو خدا اگر هنوز این جمله تو ذهنت هست که "از ایران بریم که چی بشه؟!" یا "بعد که چی ؟!" کلا بی خیال شید .. بی هدف بودن برای رفتن بدترین ضربه ای هست که به خودتون می زنید ..
سپیده ..
همه نگرانی هایی که این چند وقت گفتید درست و به جا هست و هیچ کسی نمی تونه بگه نه نگران نباشید ..و برای خیلی هاش هم چاره ای نیست جز صبر . انعطاف پذیری و تلاش مضاعف ..
اما چی کار می شه کرد که این نگرانی های و ریسک ها به حداقل برسه ..
- به نظرم کسی که به فکر مهاجرت هست و در نهایت قصد داره از ایران بره باید از روزی که این تصمیمش قطعی شد از همون ایران خرج های الکی رو از زندگیش حذف کنه .. و شروع کنه به قول اینوری ها به Saving .. اینجوری برای خودش این بازه زمانی رو که ممکنه کار پیدا نکنه و باید از جیب بخوره رو بیشتر می کنه و قاعدتا ارامش بیشتری داره .. راستش ما ایرانی ها هممون بسیار اصراف کار و تجملی هستیم .. واسه همین هم جا برای Save کردن زیاد داریم ..
- یکی از مسائل اساسی کار هست. راستش قطعا از مهمترین هاست چون سرمایه زندگی می شه. اگر در شرایط متوسط بد بخواهیم حساب کنیم شاید برای یه نفر حدود ۵-۶ ماه طول بکشه کار پیدا کنه پس بهترین کار اینه که اولا یه سرمایه و یا ذخیره خوبی با خودت داشته باشه و در ضمن امادگی یه زندگی ساده رو برای چند وقت پیدا کنه. اما در کنار اینها باید این رو هم در نظر گرفت که همیشه می شه از کارهای ساده تر و پیش پا افتاده تر شروع کرد و اینکه اگر از هرکاری شروع کنی شان ادم پایین میاد و یا اگر بخوای برای کار حرفه ای خودت اقدام کنی برات بد می شه از فکرتون بیرون کنید.
براتون چند تا مثال خوب می زنم. من کسی رو می شناسم که وقتی از ایران رفت برای مدتی کار پیدا نکرد و اولین کارش توی یه میوه فروشی بود. این چند تا مزیت داشت. یک برای زبان .. که در واقع می تونم بگم کاری که با مشتری سر و کار داره بهترین کلاس زبان هست براتون و به صورت معجزه اسایی راه اتون می اندازه. دوم برای روحیه اتون. هرچی مشغول تر باشید کمتر وقت می کنید به ریسک ها و گذشته و اینده فکر کنید.سوم اینکه همیشه از اولین کار کلی دوست و اشنا پیدا می کنید و حتی بعد از چند ماه می بینید کلی دوست از ملیت های مختلف دارید. .. با اولین کار همیشه با سیستم های بانکی. مالیاتی. شهرداری. نحوه ارتباطات و غیره اشنا می شید و اگر این کار حتی یه کار ساده باشه بهتون اعتماد به نفس می ده برای شغل های بعدی که قراره جدی تر بشه ..
همیشه یادتون باشه چیزهای جدید یاد بگیرید. مثلا اینکه شما بلدید خیاطی کنید .. یا بلدید کامپیوتر درست کنید و یا مثلا کیک بپزید و یا توی نجاری استعداد دارید رو فراموش نکنید.. گاهی می بینید اون سرگرمی ها براتون اینجا می شه شغل اصلی و خیلی هم ازش لذت می برید و درامد خوبی هم دارید ..
فرد دیگه ای رو می شناسم که کار شبکه های کامپیوتری انجام می داد و تجربه خوبی داشت و مدت ۲ سال توی پمپ بنزین کار می کرد تا تونست کاری رو که دوست داره با حقوق عالی پیدا کنه و یا یکی از دوست های دیگه خودم که حرفه ای در کارهای شبکه های کامپیوتری بود مدت ۲ سال توی شرکت خدمات سونی گوشی موبایل تعمیر می کرد و الان همون کاری رو که دوست داره با حقوق خوب پیدا کرده ... خلاصه ناامیدی و ترس چیزی رو درمان نمی کنه اگر به هدفتون مطمئن هستید.
اینکه درامد و پست خوبی رو به دست بیارید باید بگم کاملا ربط به خودتون داره. توی ایران اصولا اگر بهتر چشم و ابرو نازک کنی و یا دوست و اشنا داشته باشی هم حقوق خوب می گیری و هم مقام بهتر اما اینجا هرچی بهتر تلاش کنی و کارت خوب باشه امتیاز می گیری. به نظرم این سیستم درست تر هست پس نباید خیلی هم ناامید بود ..
..
تنهایی و دوری بچه ها از خانواده خودش مساله مهمی هست و اخر اخرش هیچ کسی مثل خانواده نمی شه .. اما خوب از طرفی همه اونهایی که اینجا میان از هرجای دنیا که باشند همین رو تجربه می کنند و اینجاست که دوست خوب پیدا کردن خیلی موثر هست ..
یه چیز جالبی که من کشف کردم اینه که اینهمه از اختلاف فرهنگی حرف می زنیم باید بگم اونقدر هم تو ذوق زن نیست. ایرانی های الان اونقدر دیگه سنتی و متفاوت فکر نمی کنن و با فرهنگ روز دنیا خیلی نزدیک تر هستند تا مثلا هندی ها و چینی ها و پاکستانی ها و غیره .. وقتی با ادم ها از کشورهای مختلف دوست بشید می بینید که چقدر نزدیک فکر می کنید و بیشتر از اینکه از تفاوت های فرهنگی اتون بگید و حرف بزنید از شباهت هاتون حرف خواهید زد ..
همیشه شنیدیم که می گن این خارجی های خانواده دوست نیستند و بچه ها از سن ۱۶ سالگی می ذارن می رن و غیره .. اما اونچه من اینجا دیدم خیلی متفاوت بود .. راستش خیلی از چیزهایی که توی ذهنمون رفته و شده مبنای تصمیمات و قضاوت هامون رو باید پاک کنیم و بذاریم تجربه و واقعیت دوباره اونها رو بسازه .. انسان ها همه جای دنیا انسان هستند .. مادر همیشه یک مادر هست و فرزند همیشه علاقه و وابستگی های خودش رو داره هرچند اگر بتونه از ۱۶ سالگی روی پای خودش وایسه و کار کنه و زندگیش رو خودش اداره کنه .. درست این ارتباط ممکنه از این سر دنیا تا اون سر دنیا متفاوت باشه اما اگر یک دلیل داشته باشه در سن ۴۰ سالگی یا ۳۵ سالگی وقتی همه چیز توی کشور خودمون بر وفق مراده و تازه رو غلطک افتاده مهاجرت کنیم اینده بچه ها هست ..
..
فقط یه چیزی بگم .. این راه اونقدر که می ترسیم تاریک نیست .. این فقط خود ترسه که چشمام ون رو بسته تا فقط تاریکی ببنیم ..
یه پست کوتاه هم گذاشتم تو وبلاگ خودم اگر خواستید از لحاظ احساسی این ترس رو ببینید ..
سپیده
مهاجرت فقط امتیاز اوردن نیست .. ویزا گرفتن نیست . کار پیدا کردن نیست .. مهاجرت فقط رفتن نیست ..مهاجرت یعنی تحول ..مهاجرت یعنی یه تغییر بزرگ ! یعنی ریسک کردن !
هرچقدر هم اماده باشید حتما ترسهایی دارید .. بعضی این راه رو رفتن و بعضی برخی از ترس هاشون رو با روش هایی یا با راهنمائی های و یا با اقداماتی پاک کردن .. ترس هاتون رو بگید تا ببینیم چقدر باید واقعا نگران باشیم !! اصلا باید نگران باشیم ! چقدر از ترسی که از مهاجرت وجود داره واقعی هست و چقدرش با رسیدن به مقصد حل می شه ؟؟ مطمئنم با اشتراک گذاشتن بعضی نگرانی ها متوجه می شیم این فقط ما نیستیم که این طوری فکر می کنیم و خیلی از ترسها . . نگرانی ها . بی اعتماد به نفسی ها و غیره فقط ساخته ذهن ماست .. شایدم نگران چیزهایی باشیم که از دست می دیم و هنوز شک داریم به چیزهایی که قرار به دست بیاریم .. به چه بهایی این راه رو رفتن می ارزه ؟؟ از چی می ترسیم ؟ چی بیشتر از همه نگران امون می کنه ؟ ..
منتظرم
سپیده
::: این ادرس صفحه دو مهاجر در فیس بوک هست. اگر دوست دارید اونجا هم می تونید مطالب رو دنبال کنید و یا بحث کنید و غیره ..
یادم رفت اینو بگم. گاهی هم مثل من وقتی می خواهید بیاید از هیچی نمی ترسید .. من نه گریه کردم نه دلتنگی نه ترسیدم تا وقتی که از شیشه هواپیما شهر رو زیرپا می دیدم و تازه فهمیدم داره چه اتفاقی می افته و وقتی رسیدم در ۱ ماه اول تازه ترسهام شروع شد ...
آخرین پستی که نوشتم راجع به ادامه تحصیل بود و اینکه بالاخره علم بهتره یا ثروت؟! بالاخره مهاجرت کنیم که ادامه تحصیل بدیم یا ادامه تحصیل بدیم که تهش به مهاجرت ختم بشه؟! تو این پست می خوام به این سوال ها جواب بدم:
1- برای چه مقاطع تحصیلی میشه اقدام کرد؟
2- چه زمانی باید اقدام کنیم؟
3- کجا باید مدارک رو بفرستیم؟
4- چه پیش نیازهایی برای دانشگاه مورد نیاز هستش؟
5- چقدر هزینه داره ادامه تحصیل؟
6- چقدر باید زبان بدونیم؟
7- کجا باید برای ویزا اقدام کنیم؟
8- چه مدارکی برای ویزا لازمه؟
9- چند وقت طول میکشه تا ویزا بیاد؟
10- آیا احتمال رد شدن ویزای تحصیلی هست؟
11- آیا برای اقدام نیاز به وکیل هست؟
و فکر کنم سوالات به اندازه کافی هستند که جوابشون به شما کمک کنه که راجع به ویزای تحصیلی اطلاعاتتون رو بیشتر کنید. بریم سر جواب ها!
1- برای چه مقاطع تحصیلی میشه اقدام کرد؟
2- چه زمانی باید اقدام کنیم؟
3- کجا باید مدارک رو بفرستیم؟
4- چه پیش نیازهایی برای دانشگاه مورد نیاز هستش؟
5- چقدر هزینه داره ادامه تحصیل؟
6- چقدر باید زبان بدونیم؟
7- کجا باید برای ویزا اقدام کنیم؟
8- چه مدارکی برای ویزا لازمه؟
9- چند وقت طول میکشه تا ویزا بیاد؟
10- آیا احتمال رد شدن ویزای تحصیلی هست؟
11- آیا برای اقدام نیاز به وکیل هست؟
خوب وقتی دور روز از کامنت خبری نیست ادم مجبور می شه پست جدید بنویسه .. فکر کنم این چند ماهه یه چند نفری رفتن توی پول و چند نفر در اومدن و یکی دوتا هم نامه ITA اشون رو دریافت کردند و ۲ -۳ نفری رو هم خبر دارم که ویزا گرفتن و یکی دو نفر هم که اومدن و اینجا هستند ..
یکی از کارهایی که می شه کرد اینه که اونهایی که مدارک رو فرستادند و منتظر هستند که دیگه افیسر برای ویزا و یا مصاحبه و غیره باهاشون تماس بگیره از حالا برای کار پیدا کردن اقدام کنند. راستش کار پیدا کردن خودش پروسه زمان بری هست .. اینکه می گم از حالا اقدام کنید به این دلیل هست که اکثر شرکت های کاریابی رزومه شما رو نگه می دارند و ممکنه در چندیدن ماه اینده باهاتون تماس بگیرند و یه شغل که مناسب با رزومه شما باشه براتون پیدا کنند. من خودم چندیدن تلفن داشتم تقریبا بعد از ۹ ماه که دیگه دنبال کار نمی گشتم .. در ضمن اینکه کار پیدا کردن و اپلای کردن و غیره خودش زمان می بره. چند تا توصیه که بر اساس تجربه و این طرف اون طرف خوندن پیدا کردم براتون می نویسم ..
روزمه طولانی و جزئیات زیاد نذارید چون خسته کننده می شه. نهایتا دو صفحه کافیه ..
حتما سطح زبانتون رو بذارید. مثلا بگید مسلط هستید یا غیره. اما اگر خیلی زبانتون خوب نیست فقط بگید چه زبان هایی می دونید.
حتما و حتما برای هر شغل رزومه کاریتون رو مناسب با اولویت های اون شغل تهیه کنید. نه اینکه دروغ بگید اما کارهای بی ربط رو حذف کنید و کارهای مرتبط رو پررنگ تر نشون بدید.
حتما در مورد شغلی و شرکتی که می خواهید براش اقدام کنید یه کمی اطلاعات کسب کنید ..
حتما سوالهای مربوط به مصاحبه های کاری رو که توی اینترنت زیاد پیدا می شه بخونید. اگر ویزا هنوز ندارید حتما توی رزومه بنویسید که برای مهاجرت اقدام کردید.
اگر منتظرید در چند ماه نزدیک ویزا بگیرید که حتما بگید .. در غیر این صورت اگر کار بهتون پیشنهاد بشه با توجه به جاری بودن پرونده مهاجرت بهتون سریع تر مثلا ۱ ماهه ویزا می دن. دوباره می گم به شرطی که اون شرکت رسما بهتون کار رو بده و قرارداد ببنده.
سن - تاریخ تولد - تعداد بچه - ملیت و غیره اصلا لزومی نداره توی رزومه باشه. اگر می تونید یه دید مختصر از نوع شخصیت خودتون بذارید. ..
وقتی رزومه رو ایمیل می کنید ممکنه ایمیلهای زیادی دریافت کنید که این کار مناسب شما نیست و یا کارایی مناسب رو ندارید و یا کارایی شما بالاتر از حد این شغل هست .. اصلا نه ناامید نشید و نه مغرور .. چون اینها این ایمیل رو به همه می زنند و خیلی هاش auto Reply هست. اگر واقعا برای کاری بخوان بهتون می گن ..
اول اینکه لباس پوشیدن خیلی مهمه . تاثیر اولیه که روی طرف می گذارید هیچ وقت از ذهنش نمی ره .. برای اقایون یه کم کار راحت تر هست چون پوشیدن لباس رسمی کاملا مشخصه چه سبکی هست. اینجا معمولا به جز جلسات فوق العاده رسمی معمولا کروات نمی زنند و نیازی هم نیست پس خیلی زیاده روی نکنید .. در عین حال شلوار جین اصلا مناسب مصاحبه و غیره نیست ..
برای خانم ها نکته زیاده .. حتما لباس ساده و بدون طرح بپوشید. گوشواره های اویزی و بلند نندازید. ارایش غلیط به هیچ وجه و ..
و نکته بسیار مهم : اصلا خودتون رو دست کم نگیرید .. به هیچ وجه ..
حتما ۱۰ دقیقه قبل از شروع مصاحبه اونجا باشید و یا اگر تلفنی هست سعی کنید دور و بر بی سر و صدا باشه .. .
معمولا ۱-۳ تا مصاحبه ممکنه داشته باشید بستگی به نوع کار ..
من پیشنهادم به همه اینه که چند ماه دنبال کار بگردند و اگر مثلا ۳-۴ ماه موفقیتی کسب نکردند از کارهای یه کم سطح پایین تر شروع کنند و همچنان دنبال کار بگردند.. اینطوری کلی تجربه کسب می کنید و برای روحیه اتون هم خوبه و از همه مهمتر برای زبان خیلی خیلی خوبه ...البته وقتی اینجا هستید نه برای اونهایی که هنوز ویزا ندارند...
فعلا ..
سپیده ..