قانون دوبلین

با اینکه راجع به موضوع پناهندگی نوشتن به دلایل مختلف که شما بهتر از من می دانید خیلی جالب نیست،  ولی از آنجا که دانستن در هر صورتش بد نیست، تصمیم گرفتم که این پست را به یکی از قوانین مهم پناهندگی اختصاص بدهم و آن قانون دوبلین (Dublin Regulation) است. قانونی که ندانستن آن خیلی از پناهنده ها را دچار دردسر کرده است و جالب اینجاست که خیلی از پناهنده هایی که از زیر و بم خروج و ورود غیر قانونی می دانند، از این قانون خبر ندارند و وقتی که گرفتار آن می شوند، تازه متوجه می شوند که به چه دردسری افتاده اند.

اما قانون دوبلین چیست؟ به طور خلاصه قانون دوبلین یکی از قوانین اتحادیه اروپا است که هر کشور این اتحادیه را ملزم به این می کند که پناهجویی که  از یکی از این کشورها درخواست پناهندگی می کند، مرز ورودش را به خاک اتحادیه اروپا بررسی کند و اگر این مرز با مکان درخواست پناهندگی مغایرت داشت، مجددا به کشور اولیه بازگرداند.  

شاید به نظر قانون خیلی مهمی به نظر نیاید، اما وقتی پای سخنان آنهایی که از این قانون خبر نداشته اند و با هزار مکافات خود را به خاک اروپا رسانده اند و شنیده اند که مثلا فلان کشور پناهندگی می دهد و خود را دوباره به کشور دومی از این اتحادیه رسانده اند و بعد تازه متوجه این قانون شده اند بنشینید، تازه پی به عمق فاجعه می برید! معمولا آنهایی که قانون دوبلینی می نامندشان حتی اگر مدارک صحیح و شواهد درستی برای پناهندگی داشته باشند، احتمالش زیاد است که به کشور خودشان بازگردانده شوند. در واقع مشکل اصلی آنها تاخیر در ارسال مدارک آنها (در بعضی از کشورها این زمان به 10 ماه هم می رسد) به کشوری که باید باشد است و واردشدن به حلقه معیوبی که منجر به نشنیدن صدای درخواست آنها توسط کشور ثانویه ای که آنها درخواست پناهندگی به آن داده اند. در کل احتمال گرفتن پاسخ مثبت برای اینگونه افراد خیلی پایین است.

قانون دوبلین در سال 2003 به تصویب اتحادیه رسیده است و جایگزین کنوانسیون دوبلین است که در سال 1990 در دوبلین ایرلند به امضا رسیده است. این قانون در سال 1990 ابتدا 12 کشور بلژیک، دانمارک، فرانسه، آلمان، یونان، ایرلند، ایتالیا، لوکزامبورگ، هلند، پرتغال، اسپانیا و انگلیس را شامل می شد و بعدها  به تدریج کشورهای اتریش، سوئد، فنلاند و کشورهای خارج از اتحادیه یعنی نروژ و ایسلند را شامل شد. آخرین کشور سویس بود که در سال 2008 به این قانون پیوست.

هدف اصلی این قانون جلوگیری از ارسال درخواست پناهندگی به بیش از یک کشور این اتحادیه است و هدف دیگر آن کاهش تعداد درخواست های پناهندگی است. اما اتفاقی که در عمل می افتد فشار بیشتر به کشورهایی است که در مرز این اتحادیه هستند مثل یونان. این امر منجر به اعتصاب غذا چند ماه پیش پناهجویان در این کشور شد که احتمالا در اخبار شنیده اید.

قانون دوبلین منجر به از هم پاشیدگی خانواده های زیادی شده است. چیزی که شاید خیلی ها ندانند این است که حتی اگر اولین مرز پناهجو کشوری در اروپای مرکزی باشد، ولی ویزای مثلا یونان را داشته باشد، متاسفانه باز هم به یونان باز گردانده خواهد شد و به احتمال زیاد به کشور مبدا! و نه به این سادگی که من می نویسم....

آخرین خبر مربوط به این قانون این است: به رای کمیسیون حقوق بشر اتحادیه اروپا، کشورهای یونان و بلژیک در ژانویه 2011 به خاطر آنچه نقض حقوق بشر خوانده میشود، از این قانون فعلا کنار گذاشته شده و هر کدام به ترتیب 6000 و 30000 پوند جریمه شدند. 

این قانون منتقدان فراوانی دارد، ولی به طرز سخت گیرانه ای در تمامی کشورهای عضو این قانون اجرا می شود. به نوعی این قانون را بازی کشورهای عضو این قانون با پناهجویان می نامند.

موفق باشید

پی نوشت: اگراطلاعات یا تجربه ای از مهاجرت به نیوزیلند دارید، در اختیار بقیه قرار دهید. مهاجرت و قوانینش چیز مخفی در هیچ جای دنیا نیست و نیاز به قابلیتهای فردی دارد. نباید نگران این باشیم که دیگران جای ما را بگیرند.