مهاجرت و زندگی مشترک

ما یعنی هم سن و سالای ما که دهه پنجاه و اوایل دهه شصت به دنیا اومدیم خیلی تجربه های متفاوتی از زندگی داشتیم. گاه و بیشتر تلخ و گاه هم شیرین که شیرین هاشو فقط هم هم سن و سالای خودمون می تونن درکش کنن! خلاصه که همه ما توی این سالها خیلی تغییر کردیم و خیلی هم سعی می کنیم که خودمون رو با این تغییرات وفق بدیم.  

ماجرای ویکی لیکس رو هم که احتمالا یادتون میاد. همون ماجرایی که جولیان آسانژ کلی اسناد محرمانه سازمان اطلاعات آمریکا رو کرد. یه جمله نسبتا معروف هم داره: سوئد عربستان سعودی فمینیست هاست! و خوب یه جورایی اغراق تو حرفش هست، اما واقعیت هایی هم وجود داره. توی طلاق، بچه به مادر میرسه و با شرایط ساده ای می تونه جلوی دیدن بچه رو از پدر بگیره. در صورت دعوای زن و شوهر این شوهره که باید خونه رو ترک کنه و اگه نکنه خوب سر و کارش با پلیسه! توی خانواده ها و توی اجتماع به هیچ وجه تفاوتی بین دختر و پسر نیست. سوئد جزو معدود کشورهایه که سکس فروشی نیست و در صورت وجود چنین چیزی این خریدار سکس که باید جریمه پرداخت کنه، نه فروشنده. در واقع اینو می خوام بگم که تفاوت محیط زندگی در خارج از کشور و ایران رو باید جدی گرفت.

درک این تفاوت برای زوجی که زندگی خودشونو توی ایران شروع کردن و یا حتی خارج از کشور شروع کردن به نظر شاید کار ساده ای برسه، ولی واقعیت به نظر می تونه چیز دیگه ایی باشه.

چون اینجا راجع به نیوزیلند بحث زیاد میشه، باید اینو بگم که نیوزیلند هم اون جور که من شنیدم شاید به اندازه سوئد در برقراری حقوق مساوی پیشرو نباشه، اما این که اولین کشوریه در دنیا که به زن ها حق رای داده پس قاعدتا وضع به همین منواله، منتهی شاید با تفاوت ناچیز.

این تفاوت محیط باعث میشه که معمولا زوج ها شاید در سالهای اول زندگی، روابط همون روابط باشه، اما به علتی که به نظر من عدم داشتن ظرفیت و شاید هوش کافی اسمشو من بزارم، تو کنار اومدن با شرایط جدید دچار مشکل میشن.

متاسفانه و یا خوشبختانه در ایران زندگی خیلی درگیر روابط فامیلی است و دوام زندگی مشترک خیلی به اطرافیان و روابط با اطرافیان و یا وجود بچه ها بستگی داره. اما وقتی پای اطرافیان و اون چیزی که ما اسمشو آبرو میزاریم از میون میره، چه چیزی زندگی مشترک رو حفظ می کنه؟! متاسفانه و باز هم شاید خوشبختانه (!) این طرف آب زندگی آدمها جنبه فردی پیدا می کنه و مفهوم زندگی اجتماعی کلا عوض میشه. شما دیگه هر هفته و یا چند بار هفته به اقوام درجه یکتون سر نمی زنین و وقت بیشتری رو با همسرتون و یا افرادی به غیر از فامیل می گذرونین. این خوبه یا بد به خودتون بستگی داره! در ضمن نسبت به بچه هاتون هم دیگه مطمئنید که براشون مشکل خاصی پیش نمیاد. چون سیستم کاملا پیش بینی همه چی رو کرده.... 

شاید خیلی ها در به وجود اومدن مشکلات آقایون رو بیشتر مقصر بدونن، ولی متاسفانه از اون طرف هم مشکلات کم نیست. رها شدن ناگهانی از یک جامعه که بیشتر حقوق رو به مردها میده هم برای آقایون مشکل ایجاد می کنه هم برای خانونمها، منتهی هر کدوم به نسبت، ظرفیت و شرایط خودشون. 

یه مشکل دیگه ای که من دیدم، زوجهایی هستن که به عنوان همراه اومدن. چه آقا به همراه خانوم و چه برعکس. و هر دو هم در ایران جزو قشر موفق جامعه محسوب می شدن. حالا خودتون رو جای اون یکی قرار بدین که به واسطه نفر اول اومده اینجا و شرایط هم شرایطی نیست که دو نفر با هم پیشرفت کنن. حالا فکر می کنین چرا نفر دوم باید چند سال از بهترین سالهای زندگیشو بزاره پای نفر اول؟ برای جواب دادن به این سوال فاکتور تغییر آدم ها نسبت به زمان رو هم در نظر بگیرین.... البته این قضیه بیشتر وقت ها برای زوجهایی پیش میاد که یک نفر برای ادامه تحصیل اومده و احتمال تغییر شرایط تا 5-4 سال خیلی کمه. شاید تو ایران خیلی قابل توجیه باشه. اما اینجا که مرد و زن به پای هم رشد می کنن و جامعه هم این ظرفیت رو داره چرا؟! همونطور که گفتم وقتی که پای قضیه زمان (که بحثشو اول کردم) به میون میاد و البته تغییری که همه ادم ها در طی زمان می کنن، این هزینه ای که یک نفر به پای نفر دوم میزاره خودشو بیشتر نشون میده!

بحث من این نیست که خوب حالا همه برین از هم جدا شین اینجا اومدین! حرف من اینه که این قضیه خیلی بحث مهمیه که بیشتر وقتها در میون فشارهای ناشی از مهاجرت که روز به روز هم سخت تر میشه داره گم میشه متاسفانه! زوجهایی که چند سال اول رو به دلیل نیازهای عاطفی با هم زندگی کردن و بعد از روبراه شدن زندگی از هم جدا شدن کم نیستن. مثل همیشه آماری نیست، ولی میشه که با چشمای بازتری دور و برمون رو نگاه کنیم......

من خودم اینجوری فکر نمی کنم، ولی بعضی ها میگن که در مهاجرت رشد و پیشرفت دو زوج با هم و به طور مساوی امکان نداره! شما چی فکر می کنید؟!

/ناصر