بیمه در نیوزلند سیستم بسیار متفاوتی با اونچه ما در ایران بهش عادت داریم.
اینکه شما بیمه بهداشتی درمانی داشته باشید و یا نه یک انتخاب کاملا شخصی است اما خوب کسی هم نیست که نداشته باشه چون بدون بیمه هزینه های درمانی واقعا سنگین می شه. مقداری از هزینه بیمه رو هم شرکتی که براش کار می کنید به هر حال پرداخت می کنه.
معمولا هر شرکتی برای خودش یک plan خاصی رو انتخاب می کنه. و اون plan شامل یک سری از خدمات می شه. مثلا در نظر بگیرید plan شماره ۱ هزینه اش ۳۰ دلار در ماه هست و شامل جراحی تا سقف ۱۰۰۰۰ دلار به علاوه مثلا هزینه های فیزیوتراپی و اندوسکوپی و چشم پزشکی هست. شما در صورتی که بخواهید این plan رو عوض کنید می تونید با توجه به سیاست های اون شرکت و نوع قراردادش با بیمه در همون گروهی که اونplan بهش تعلق داره خدمات دیگری رو به بیمه اتون اضافه کنید و میزان اضافه پول رو خودتون پرداخت کنید.
مثلا اگر می دونید که دکتر عمومی زیاد استفاده می کنید و یا مثلا بیماری خاصی دارید که به خاطر اون به متخصص مربوطه زیاد مراجعه می کنید می تونید plan ایی رو که شامل اون می شه پیدا کنید و درخواست بدید.
وقتی برای اولین بار در نیوزلند بیمه می گیرید براتون یه کارت می فرستند که دارای شماره منحصر به فرد برای شماست و دیگه از اون به بعد همه جا با اون شماره می تونید کارهای بیمه و دکتر رو انجام بدید. مثلا اگر خواستید عمل جراحی داشته باشید و یا بر اساس اتفاقی از بیمارستان استفاده کنید کافیه اون شماره رو به اون مرکز بدید و اونها خودشون با بیمه کارهای مالی رو انجام می دهند و یا اگر شما مثلا جایی پولی پرداخت کردید و خواستید از بیمه اون پول و یا قسمتی از اون رو دریافت کنید می تونید توی سایت اشون برید و یا برگه ای براتون هر چند وقت یکبار خودشون می فرستند پر کنید و پست کنید و اونها اوتوماتیک پول رو به حساب بانکی ایتون برمی گردونند.
وب سایت Southern Cross که در واقع همون شرکت بیمه شما خواهد بود خیلی خیلی مرتب هست و قطعا خیلی راحت هرنوع اطلاعاتی رو بخواهید درش به دست میارید. ادرس اش هست:
http://www.southerncross.co.nz
من راجع به ریز ریز plan های ممکنی که وجود داره اینجا نمی نویسم چونکه خیلی طولانی می شه و ضرورتی هم نداره. اما لینک زیر خیلی خوب همه رو لیست کرده و توضیح داده.
به دوستان توصیه می کنم اگر خواستید بیمه بشید حتما فولدری رو که شرکت محل کارتون در این باره بهتون می ده بخونید و نوع بیمه اتون رو کاملا در جریان باشید. معمولا دکتر عمومی توی بیمه ها نیست و ارزش اضافه کردن داره. هزینه متوسط ویزیت دکتر عمومی متوسط حدود ۴۰ دلار هست و اگر توی بیمه نباشه نمی تونید این پول رو پس بگیرید و در ضمن برای هرنوع بیماری معمولا شما مستقیم سراغ متخصص نمی رید و اول دکتر عمومی معاینه اتون می کنه و اگر بعد اگر لازم بود شما را معرفی می کنه به متخصص.
نکته دیگه ای که ربطی به بیمه نداره اما مهم هست بدونید اینه که برای دیدن دکتر عمومی می تونید به مراکز White Cross برید اما مشکلی که هست اینه که این مراکز عموما شلوغ هستند و در ضمن هزینه ویزیت حدود ۸۰ یا ۹۰ دلار می شهو لزوما دکترهاشون به تبحر و خوبی دکترهای عمومی نیستند.
برای اینکه پیش دکتر عمومی برید که اینجا بهشون GP یا General Practitioner می گویند باید حتما باهاشون Register کنید و در غیر اینصورت شما رو نمی پذیرند.
یه نکته دیگری که فراموش کردم بگم اینکه بیمه درمانی هیچ ربطی به بازنشستگی نداره. در واقع موضوع درامد در زمان بازنشستگی رو دولت و KiwiSaver که قبلا نوشته بودم انجام می دهند.
از بحث بیمه خیلی دور شدم. در مورد بیمه های دیگه هم هرکدام جداگانه شرکت هایی این کار رو انجام می دهند. در قسمت بیمه ۲ حتما می نویسم.. مثل بیمه ماشین و خونه و ...
سپیده
این روزها کمی درگیر جابه جایی هستیم و واسه همین با نکات جدید و جالبی برخورد کردیم که شاید برای شما هم جالب و مفید باشه ..
وقتی اینجا خونه ای اجاره می کنید و یا می خرید باید برای خونه برق بگیرید. یعنی اگر از قبل اقدام نکنید وقتی مستاجر قبلی خونه رو تحویل می ده برق رو هم قطع می کنه چون به اسم اون بوده. در واقع مثل اینترنت و یا موبایل و غیره.. معمولا چند رو قبل از وارد شدن به خونه باید به شرکت های برق زنگ بزنید و باهاشون در واقع قرارداد برق امضا کنید.
همین طور در مورد خط تلفن. خط تلفن به خودی خود وصل نیست. سیم کشی و غیره انجام شده است اما باید به یکی از شرکت های ارائه دهنده این سرویس ها زنگ بزنید و ازشون بخواهید براتون اینترنت و تلفن وصل کنند.
اگر می خواهید از اینجا به ایران زنگ بزنید راستش کارت های زیادی وجود داره که تقریبا من هیچ کدوم رو پیشنهاد نمی کنم. همشون می خورند پول ادم رو و هیچ کدوم شرکت های اینجایی نیستند معمولا مال مالزی و هند و غیره هستند. قیمت هاشون بد نیست اما مثلا ۳ دقیقه حرف می زنید و یهو ازتون ۳۰ دقیقه کم می شه. راه بهتر استفاده از اسکایپ هست. براش اعتبار بگیرید و با کیفیت عالی به تلفن های ایران زنگ بزنید. کمی گرون تر درمیان اما نسبت به دزدی که توی کارت ها می شه در کل می ارزه.
اگر خواستید اینترنت و یا خط ثابت بگیرید حتما حتما قراردادها و برنامه های شرکت های مختلف رو بخونید. سعی کنید از تخفیف های ویژه اشون استفاده کنید و حواستون باشه چی رو امضا می کنید. حتما plan هاشون رو باهم مقایسه کنید تا الکی پول ندید.
اگر خونه اجاره ای می گیرید معمولا سیستم گرمایی و سرمایی ندارند مخصوصا خارج از محدوده مرکز شهر و برای ما ایرانی ها کمی این مساله جا نمی افته و زمستان واقعا بهش احتیاج داریم. اگر بتونید جایی پیدا کنید که کولر گازی (گرمایی و سرمایی) داشته باشه که عالیه اگر نه برای زمستان حتما جهت افتاب گیر خونه بگیرید. اگر هم تابستان هست باز خیلی افتاب زیاد نباشه بهتره. راستش اینجا افتاب خیلی گرمه ولی در عین حال برای خونه لازم هست و الا رطوبت رو همیشه توی خونه حس می کنید.
اگر خونه اجاره می کنید خونه باید تمیز باشه و اگر خرابی و یا چیزی داره حتما به اژانسی نشون بدید و بعد توی قرارداد ذکر کنید.
برای اجاره خونه چند تا هزینه باید بدید. یکی letting Fee هست که در حدود اجاره یک هفته است و یکی Bond که معمولا اجاره دو هفته است و وقتی خواستید خونه رو تحویل بدید بهتون پس داده می شه و اکثرا یک هفته هم اجاره پیش می دید.
سعی کنید اگر ممکنه صاحبخونه هندی و چینی و عرب و اینها به تورتون نخوره .. نه که همشون بد باشند اما تجربه چیزهای خوبی نشون نداده ..
یک چند تا کارت هست بد نیست داشته باشید. مثل OneCard که مال سوپرمارکت های Count down هست و همون دفعه اول که می رید خرید می تونید درخواست کنید. هم باهاش تخفیف می دهند و هم هر دفعه که خرید می کنید بهتون امتیاز می دن و براتون بعد از یه مقداد امتیاز Voucher می فرستند. مثلا ۲۰ دلار و ...
داشتم راجع به جابه جا شدن می گفتم .. شرکت های زیادی کار حمل و نقل رو انجا می دهند که می تونید باهاشون تماس بگیرید و بهتون قیمت می دهند و بعد مثلا مقایسه کنید و باهاشون برای جا به جایی قرار بگذارید.
برای تغییر ادرس می تونید به پست بگید تا یه مدت هربسته و یا نامه ای دارید براتون به ادرس جدید redirect کنه.. تا کم کم ادرس هاتون رو درست کنید. معمولا همه ادرس ها رو می شه انلاین و یا تلفنی تغییر داد.
برای خیلی از سرویس ها و یا خرید بعضی چیزها ازتون دو تا کارت شناسایی می خواهند. داشتن گواهی بین المللی می تونه کار رو به همراه پاسپورت راه بندازه. و همین طور Proof of Address که اگر از بانک یا جایی براتون نامه اومد نگه دارید و ازش در این مورد استفاده کنید. مثلا کتاب خونه حتما لازم داره اینو.
هیچ چیزی رو با قیمت اصلی اش نخرید .. یه کم عجبیه اما همیشه همه چیز تخفیف می خوره... و در ضمن فروشگاه های لوازم خونگی و برقی و غیره حتما چونه بزنید معمولا تا ۱۰درصد اونچه بهتون قیمت می دن بازهم تخفیف می دهند ..
برای خرید لوازم خانگی یه منطقه ای هست که همه فروشگاه های لوازم فروشی اونجا هستند و قیمت های نسبتا بهتره (البته این اوکلند هست)..
اگر خواستید پول تبدیل کنید معمولا قیمت صرافی ها یا همون Money Exchange ها بهتر از بانک هست. حتما از هر دو سوال کنید بعد این کار رو کنید.
.. دیگه فعلا همین تا پست بعدی ...
برای کسانی که وارد یه کشور غریبه می شن و می خوان اونجا مدتی زندگی کنند همیشه یه چک لیست وجود دارد و شامل اقدامات و کارهای اولیه بعد از ورود هست. اینکه چه جاهایی باید رجیستر کنند. چه کارت هایی لازم دارند .. کارهای بانکی و مالیات و بیمه و غیره رو چه جوری انجام بدند. خدارو شکر نیوزلند از این نظرها واقعا با سریع ترین روشها کارتون رو راه می اندازه. تقریبا تمام کارها (تقریبا هم نه همیشه) با یک تلفن و یا یه فرم انلاین انجام می شه. بگذریم ..
من اول می رم سراغ اولین کارتی که لازم دارید و اون هم گرفتن کارت IRD هست. کارت IRD در واقع شماره ای بهتون می ده که برای پرداخت مالیات لازم دارید. هرجایی که مشغول کار بشید و یا اگر با خودتون پول اورده باشید و بخواهید بانک بذارید و غیره اول از شما شماره IRD می خوان. این وب سایت اش هست. http://www.ird.govt.nz
گرفتن این کارت هم خیلی راحت هست. چند تا فرم رو انلاین پر می کنید و براتون کارت رو ارسال می کنند. این جا خیلی خلاصه و خوب توضیح داده که چطوری کارت رو بگیرید و ..
http://www.ird.govt.nz/how-to/irdnumbers/
یه مرحله مهم دیگه از کارهای اولیه باز کردن حساب بانکی هست. اول اینکه اینجا مشتری بسیار احترام داره و برعکس کشور عزیز خودمون هست که فروشنده اگر ازت خوشش نیاد فحشم می ده. بگذریم. می خوام بگم وقتی می رید بانک برای بازکردن حساب هر بانکی برای خودش هزار مدل جنگولک بازی داری و هزار مدل نوع حساب و غیره... اما اینها هیچ کدوم مهم نیست وقتی بدونید می تونید هرچقدر دلتون بخواد سوال کنید تا خوب همه چیز رو بفهمید و از نوع حسابی که باز می کنید و بانکی که انتخاب می کنید راضی باشید. وقتی می خواهید حساب باز کنید یه نفر از طرف بانک جداگانه باهاتون قرار می ذاره و سر صبر همه چیز رو توضیح می ده.
معمولا برای گرفتن کارت اعتباری یه کم کارتون زمان بر تر هست. چون اگر کار نداشته باشید ممکنه بانک بهتون اعتبار نده و یا اگر کار داشته باشید چون هنوز توی اون کشور خرید و فروشی نکردید و سابقه ندارید بهتون اعتبار خیلی خیلی پایینی بده اما با گذشت زمان این اعتبار خود به خود افزایش پیدا می کنه ...
یه سیستم جالبی که اینجا هست وجود سابقه همه فعالیت های مالی شماست. با یه مثال براتون توضیح می دم .. مثلا می خواهید برید یه یخچال بخرید و یخچال کلا قسطی هست. یعنی شرایط می گه یخچال رو امروز ببر خونه و از سال اینده ماهی ۲۰ دلار باید بدی تا مثلا پول یخچال رو پرداخت کنید. فروشنده اولین چیزی که چک می کنه اینه که سابقه و اعتبار شما توی سیستم مرکزی چه جوری هست. اولا اگر این اولین خرید شما باشه و هیچ سابقه توی سیستم نداشته باشید که کلا بهتون نمی فروشند قسطی. اما اگر توی سیستم وارد شده باشید چک می کنن ببیند ایا جایی بدهکار هستید یا نه .. مثلا ۲ ماه پیش یه قبض جریمه رانندگی گرفتید و هنوز پرداخت نکردید و از وقتش گذشته پس یعنی شما به سیستم بدهکارید پس یخچال بی یخچال. اول می فرستنون تا جریمه اتون رو بدید و بعد بیاد و یخچال رو بخرید ...
یه مثال واقعی براتون بزنم. ما دو تا از دوستانمون خونه خریدند و قبلش با دوستانشون زندگی می کردند پس هیچ رکوردی نداشتند .. وقتی می خواستند برای خونه برق بگیرند یکی از شرکت های برق به دلیل اینکه هیچ اعتباری براشون توی سیستم نمی تونست پیدا کنه خیلی راحت بهشون برق نداد اما شرکت دیگه ای که کمتر معروف بود و شاید دنبال مشتری بیشتر باهاشون قرارداد بست ..
خلاصه وقتی کار کنید و حساب بانکی و کارت اعتباری در گردش داشته باشید و یا اجاره خونه بدید و ... این اعتبار براتون در سیستم مرکزی ناخوداگاه ایجاد می شه.. شاید یه کم گیج کننده باشه اما به هرحال شما لازم نیست هیچ کاری در این مورد انجام بدید جز اینکه ادم خوش حسابی باشید همه جا ..
یه کارت دیگه که لازم دارید کارت بیمه است. بیمه اینجا Soutern Cross نام دارد. بیمه اینجا خیلی با بیمه ایران فرق داره. از این نظر که بیمه دارای plan های مختلف هست. مثلا یه plan شامل فیزیوتراپی و جراحی و چشم پزشکی و ... می شه و یه plan دیگه شامل دکتر عمومی و اندوسکوپی و بیماری پوست و غیره می شه و ... و بنابه چیزهایی که هرکدوم پوشش می دن قیمت های مختلف دارن. در واقع وقتی شروع به کار می کنید شرکت قسمتی از بیمه رو براتون می ده به هرحال اما plan که شرکت براتون انتخاب می کنه بستگی به قرارداد شرکت با بیمه داره و اگر می خواهید plan رو عوض کنید می تونید مازادش رو خودتون بدید و plan ای رو که مناسب وضعیت شما هست انتخاب کنید ..
اخرین کارتی که براتون می گم kiwi saver هست. اینجا وقتی بازنشسته می شید به بیمه هیچ ربطی نداره که پولی بهتون بده. در واقع شرکت دیگه ای جداگانه این کار رو انجام می ده و اون Kiwi Saver هست. Kiwi Saver در واقع برای شما یه حساب بانکی باز می کنه و دولت سالانه توی این حساب براتون کمی پول می ریزه (همون یارانه) که البته شما دسترسی به حساب ندارید و نمی تونید ازش برداشت کنید. شرکتی که براش کار می کنید هم براتون هر ماه به این حساب پول می ریزه و درصدی از حقوق هم می ره به این حساب. بعد از اینکه بازنشسته شدید همه این پول رو یه جا بهتون می دن که بتونید باهاش زندگی کنید. البته در صورتی که بخواهید کشور رو ترک کنید برای همیشه و یا خونه بخرید (اولین بار و اولین خونه فقط) این پول رو بهتون می دن. هرجا شروع به کار کنید همراه با قرارداد کارتون یه کپی از فرم ها و مدارک kiwi saver رو بهتون می دن که پر کنید و رجیستر بشید. هر چند وقت هم براتون نامه می زنند و موجودیتون رو بهتون اعلام می کنند. این هم سایتش http://www.kiwisaver.govt.nz/
این اخری اجباری نیست و می تونید اگر نخواهید کنسل اش کنید.
خیلی حرف زدم. ایشالا خسته نشده باشید.
سپیده
اگر به سلامتی یه روز اومدید نیوزلند و خواستید ببینید بهترین جا برای اقامت کجاست حتما اطلاعات زیر رو بخونید ..
اوکلند شهر خیلی بزرگی هست اما همه اتفاقات مهم که لازمه اولیه برای زندگی یه مهاجر هست توی مرکز شهر یا Auckland CBD می افته .. همه شرکتهای کاریابی .. همه شرکت هایی که قراره و ممکنه در اینده براشون کار کنید .. خطهای اصلی اتوبوس و Ferry .. دانشگاه های و موسسات اموزش زبان و ... اداره مهاجرت . دفتر اصلی بانک ها و هواپیمایی ها و اپراتورهای موبایل و غیره .. و یک چیز خیلی مهم دیگه و اون خونه ها و یونیت هایی مبلمان شده است که توی این قسمت از اوکلند خیلی بیشتر از جاهای دیگه پیدا می شه .. معمولا توی city بیشتر مغازه ها و سوپرمارکت های پیدا می کنید که تا دیروقت باز هستند.. راستش قضیه اینه که توی نیوزلند و استرالیا اکثر مغازه ها و فروشگاه های بزرگ و حتی بعضی رستوران ها و کافی شاپ ها ساعت کاریشون مثل ساعت کاری اداری هست و اکثرا ساعت ۵-۶ می بندند و کلا شهر ساکت ساکت می شه .. اما معمولا ۲ شب و یا یک شب در هفته تا دیرتر مثلا تا ۹-۱۰ باز هستند که معمولا این شب ها ۵ شنبه ها و جمعه ها هست .. و به Late night معروفه.. و بقیه روزها زود تعطیل می کنند. البته اکثر فروشگاههای موارد خوراکی و سوپرمارکت های بزرگ تا ۱۰-۱۱ باز هستند و یه چندتایی هم ۲۴ ساعته هستند که تعدادشون کمه .. بگذریم ..
به هرحال به جز مرکز شهر مثل همه شهرهای دنیا اوکلند یه قسمت شمالی و جنوبی و غربی داری.. جنوب معمولا هرچی پایین تر برید متوجه می شید که مائوری ها که محلی های اینجا هستند و هندی ها و هندی فیجی ها و کلا کسانی که از جزایر اطراف به شهر اومدند بیشتر می شن و مناطق خیلی خوبی برای زندگی محسوب نمی شند. البته جاهای خوبی هم داره اما کلا خیلی اسم جنوب خوب در نرفته .. غرب هم جای نسبتا خوبی هست و دسترسی اش به مرکز شهر خوبه ... یکی دیگه از قسمت های خوب که کلا با اب جدا شده از مرکز شهر و سایر قسمت های شمال هست که با دو تا پل (یکی از پل ها پل معروف اوکلند هست که به Harbour Bridge معرفه ) به بقیه اوکلند وصل می شه و به Northshore شناخته می شه .. Northshore معمولا خونه های مسکونی داره و کمتر مراکز اداری و غیره توش پیدا می شه .. اما فروشگاه های بزرگ و مراکز خرید و همه چیز دیگه توش هست .. معمولا خونه اگر بخواهید اجاره کنید مبلمان نشده است اما چیزهایی از قبیل گاز و ماشین لباس شویی و پرده و موکت و گاهی یخچال رو اکثر خونه ها دارند.
ایرانی هایی که من دیدم و می شناسم خیلی هاشون northshore زندگی می کنند و البته تعدادی هم در اطراف Mt Eden.
یه مغازه ایرانی هم توی Mt Eden هست که خوراکی هایی ایرانی می فروشه .. البته گوشت و اینها نداره .. اگر دنبال گوشت حلال هستید یه مغازه توی northshore هست که عرب هستند و گوشت حلال دارند .. همه جوره و قیمتشون هم خیلی خوبه .. چیزهای دیگه مثل رب و نبات و عرق نعنا و گلاب و زعفران و ادویه وغیره هم داره .. خلاصه به جز نون ایرانی همه چیز پیدا می شه ..
توی جنوب قیمت خونه ها نسبتا مناسب تره و از نظر بافت خونه ها هم مثل shore می مونه.. اما دسترسی و ترافیک زیادتره و همین طور از نظر اینکه بتونید منطقه خوبی برای زندگی پیدا کنید شناخت بهتری می خواد ..
به نظر من ایده ال ترین راه اینه که یه مدت مثلا ۲-۳ ماه توی city زندگی کنید و بعد به مطقه های دیگه برای اقامت دائمی تر فکر کنید چون قطعا توی این مدت شناخت خوبی دارید و مسیرهای رفت و امد هم دستتون میاد ..
نمی دونم برای امروز دیگه چه بنویسم ..
راستی شاید یه مدت طولانی ننویسم .. نمی دونم .. احتیاج به خلوت دارم ..
به امید اینکه همتون همون جا و همون جوری که دوست دارید زندگی کنید ..
سپیده
امروز داشتم در مورد چیزهایی که خوبه با خودمون بیاریم فکر می کردم. راستش فکر می کنم این موضوع کشور تا کشور فرق می کنه و خیلی هم مهمه.(البته این پست رو از یه کم عقب تر شروع می کنم)
برای اومدن به نیوزلند از نظر پروازی از ایران تا اینجا انتخاب های زیادی وجود داره. از معمولترین انتخاب ها پرواز تهران-دبی-سیدنی-اوکلند از طریق امارات هست که تقریبا انتخاب گرونی هست و مدت زمان پرواز بین دبی و سیدنی فوقالعاده طولانی هست ۱۵ -۱۶ ساعت و خیلی خسته کننده است. میزان باری هم که می تونید بیارید فکر می کنم نفری ۳۰ کیلو باشه که برای مهاجرت در واقع یعنی هیچی. اما خوب پرواز تمیز و خوبیه و در ضمن احتمال افتادنش کمتر از پروازهای ایرانیه.
یکی دیگه از معمولترین انتخاب ها پرواز تهران-کوالالامپور-اوکلند هست که اگر از تهران تا مالزی اش رو ایران ایر بگیرید واقعا جز اعصاب خوردی چیزی نداره مگر اینکه همون اول پرواز بخوابید تا اخر و امنیتشم خوب قطعا کمتره.
اما از همه اینها که بگذریم می خواستم این رو بگم که در هر صورت نهایت باری که می تونید با خودتون بیارید حدود نفری ۳۰ کیلو هستش و در هر صورت برای یه زندگی یعنی هیچی.
همونطوری که قبلا گفتم می تونید بارتون رو همراه Freight بفرستید و از خیلی نظرها فکر بدی هم نیست. فقط حواستون باشه جوری ارسال بار رو با رسیدن خودتون تنظیم کنید که بتونید سریع تحویل بگیرید و یا بعد از شما برسه چون هر روزی که بار توی انبار فرودگاه بمونه باید پول انبار رو بپردازید که حدود روزی ۳۰-۴۰ دلار می شه. حالا بعدا سر صبر درباره این یکی می گم چون خیلی جزئیات داره.
مهمترین چیزی رو که باید همراه اتون باشه مدارکتون هست که قطعا خودتون می دونید. اما چندتا نکته. در مورد گواهی نامه. وقتی توی ایران گواهی نامه اتون رو بین المللی می کنه یه سری جزئیات رو کامل به صورت انگلیسی نمی نویسند. بنابراین حتما یه نسخه ترجه شده و مهر و امضاء شده قوه قضائیه از گواهی نامه اتون رو همراه داشته باشید. چونکه برای تبدیل اینجا اون رو ازتون می خوان و اون گواهی نامه بین المللی رو که ایران می ده قبول نمی کنن. اصل گواهی نامه رو هم حتما داشته باشید چون کپی اش اینجا لازمه.
از این نظر می گم که با گواهی نامه بین المللی اتون می تونید ۱ سال اینجا رانندگی کنید و بعد با یک امتحان گواهی نامه full بگیرید و اگر ترجمه رو نداشته باشید و بخواهید از اول امتحان بدید باید ۳ تا امتحان بدید و هرکدوم حدود ۷۰ دلار خرجشه و در ضمن باید برای هر امتحان ۶ ماه از مدت امتحان قبلی گذشته باشه و در نوبت اول و دوم محدودیت رانندگی هم خواهید داشت. بنابراین ۱ سالی طول می کشه تا گواهی نامه کامل اینجا رو بگیرید.
ادامه دارد ....
سپیده